Później się okazało, że jak się robi inną włóczką (niż podkładki od których zaczęłam naukę) to też trzeba dojść do wprawy, żeby odpowiednio naciągać nitkę, żeby wszystko ładnie wyglądało. Widać różnicę między dolnymi a górnymi rzędami prawda?
W samym środku rzędy wyglądają inaczej, bo chciałam sprawdzić różnicę jak będzie wyglądać torba (a raczej torebunia) gdy wkłuwam się pod tylną nitkę, a jak gdy pod dwie. Jak widać lepiej wygląda gdy wbijałam szydełko pd tylną nitkę. Zresztą tak są robione oryginalne torby w tym stylu. Kolejnym problemem był wzór... Rozrysowałam sobie bardzo prosty, a mimo to miałam problem z przejściem do kolejnych rzędów. Robiłam na zasadzie ślimaka i zawsze gdzieś jedno oczko mi uciekało... Muszę poszukać sprytnego sposobu, albo poradzić się dziewczyn na Facebook'u. Przy pasku nie kombinowałam i zrobiłam go tą samą metodą co torbę, a na koniec obrobiłam oczkami rakowymi. Frędzelki powstały z nitek przeciąganych w środku. Sznureczek do ściągnięcia, to zwykły warkocz. Moja mochilla znalazła już nową właścicielkę, która zabrała ją na spacer.
Dzierganie w wersji mini ma jeszcze jedna zaletę, mogę sobie przeliczyć ilość oczek, żeby duża wersja wyszła takiej wielkości jak chcę. Zanim wezmę się za dużą torbę mam ochotę zrobić jeszcze jedną wersję mini. Tak, żeby ta duża była idealna ;)